GÖLYAKANIN KÖYLERİ
GÖLYAKA'NIN 21 KÖYÜ VAR: (Araştıran yazan kişi Cemil ŞENER-Eğitimci)
KÖYLERİN BAĞLI OLDUĞU
İL : DÜZCE
İLÇE : GÖLYAKA
*-*-*-*-*- *-*-*-*-*- *-*-*-*-*- *-*-*-*-*- *-*-*-*-*- *-*-*-*-*-
(Bilgi:
1. Gölyakanın köyleri bölümü 02.05.2008 tarihinde sitemize eklenmiştir.
2. Bu bölümdeki bilgileri çoğaltmak, varsa eksik ve yanlışlıkları gidermek için katkılarınızı ziyaretçi defteri'mize yazabilirsiniz.
3. Ayrıca sitemize; köyünüzle ilgili eklenmesini istediğiniz bilgileri ve köyünüzün manzara fotoğraflarını gönderebilirsiniz.)
1. AÇMA KÖY:
Hane sayısı: 200
Nüfusu-2007 yılı adrese dayalı sayım sonucu: erkek=369, kadın=402, toplam: 771'dir.
2000 yılı sayımı toplam: 523 kişiydi.
Rakım: 142 m.
Gölyaka'nın Güneyinde yer alır. İlçe merkezine 3 km. uzaklıktadır. Bir zamanlar orman olan ovadaki arazinin açma açılarak temizlenip yerleşim alanı haline getirilmesi nedeniyle bu adı almıştır. Aksu deresi bu köyün sınırları arasında akar.
Birinci Dünya Savaşından sonra gelen göçlerle kurulmuştur. Açma ve Gökçedere adlı iki mahalleden oluşan köyün asıl merkezi olan Açma mahalle 1991 yılında Gölyaka belediyesine bağlanmıştır. Açma mahalle bölümü genellikle Ordu'lu, Gökçedere'nin halkının çoğunluğu ise Trabzon kökenlidir.
Halkının geçim kaynakları tarım ve hayvancılığa dayanır. Ovada bulunan verimli arazilerde çok çeşitli ürünler yetiştirmek mümkün. Eğimli yamaçlarda fındık üretimi ağırlık kazanmıştır. Birkaç modern tavuk kümesi bulunmaktadır.
Açmaköy'ün sınırları Aksu çayı ile Gölyaka'dan ayrılır. Köyün Güneyinde Yunusefendi köyü, Batısında Taşlık köyü ve Doğusunda Hacıyakup köyü ile çevrilidir.
Köyde ilköğretim okulu vardır. Betonarme binalar yapımı çoğalmıştır. Tek katlı ahşap yapı
geleneksel köy evleri bahçeler içindedir. Evlerin yakınında bahçe içlerinde ahır ve samanlıklar var. Köyün, yüz dönüm civarında merası hayvancılık yapmaya elverişli imkânlar sağlıyor. Kuzey Anadolu Fay hattı bu köyün yakınından, yer yer içinden geçmektedir. Yapılaşmada çok katlı binalardan kaçınılmalıdır.
2. AKSU KÖYÜ ( Eski adı: BEYKÖYÜ, ALBUZBEY KÖYÜ ):
Hane sayısı: 139
Nüfusu - 2007 yılı sayım sonucu: kadın=156, erkek=151, toplam: 307'dir.
2000 yılı sayım sonucu: Toplam 366 kişiydi.
Rakım:170 m.
Köyün kurucuları, bölgeye 400 yıl kadar önce (yaklaşık 1608 yıllarında) yerleşen Türkmenlerdir. Daha sonra 1878 yılından sonra buraya Sohum göçmenleri yerleştirilmiştir. İlk adı Beyköyü iken, Kafkasyadan gelen Abhaz (Abaza) göçmenleri yerleştikten sonra Albuzbey (Elbuzbey) olmuştur. 1967'de İsmini, köy içinden geçen Aksu Çayı nedeniyle Aksu köyü olarak değiştirmişler. Köyün ilk yerleşim alanı Aksu çayının kuzey kıyıları iken sonraları güneydeki yamaçlara da yerleşilmiş. Köyün kurucuları Karaahmetoğulları, Kadıoğulları sülâleridir.
Halkın geçim kaynakları tarım ve hayvancılığa dayanır. Fındık üretimi ve kavak yetiştiriciliği yapılmaktadır.
Mamursa, sızbal gibi geleneksel yemekleriyle tanınır. 1995 yılından sonra köydeki okul kapatılmış. Öğrencileri, Gölyaka merkezde taşımalı sistemle öğrenim görüyorlar.
3. BAKACAK KÖYÜ:
Hane sayısı: 303
Nüfusu: 2007 yılı sonucu- erkek=341, kadın=334, toplam: 675'tir.
2000 yılı sayımı sonucu: 435 kişi idi.
Rakım:800 m.
Köy merkezinin doğusunda bulunan yüksek tepeden Düzce ovası ve çevre seyredilebilir. Bu tepe, köye ad olarak verilmiş. Önce, Saçmalıpınar köyünün mahallesi idi. Bu alanlara yerleşen Ordu ili kökenliler, Saçmalıpınar'dan ayrılarak Bakacak köyünü oluşturmuşlar. Köye ilk yerleşim 1912 yılında olmuş. İlk yerleşikler ve köyün kurucuları; Resuloğulları, Türütoğulları, Memişoğulları, Eyüboğulları sülâleleri olmuş. Yaygın olan soyadları ise: Parlak, Keleş, Öztürk ve Aygün'dür. İlçe merkezine 10 km. uzaklıktadır. Kardüz dağının kuzeye bakan yamaçlarında eğimli bir arazide bulunmaktadır. Kovancı, Yeni, Öte, Cırar, Akgünler, Musaaçma mahalleleri ile dağınık bir yerleşim vardır. Güneydoğusunda Yunusefendi köyü, kuzeyde Aksu köyü, batısında Saçmalıpınar ve Kuzeyinde de Taşlık köyü ile komşudur. Güneyinde Kırıkpınar ve Dörtkardeşler Ormanları ile yaylalar mevcuttur.
Saçmalıpınar köyü ile olan sınırında, Karanlık-Bıçkı deresi akar.
Halkının geçim kaynakları fındıkçılık ve hayvancılığa dayalıdır. Son yıllarda yerli yer çileği üretimi de yapılmaktadır.
Köyde iki mahallede bulunan ilkokul öğrencileri, 1998 yılında taşımalı sisteme alınmışlar, Gölyaka merkezde öğrenim görmektedirler.
İki camisi var. El ve sırtta taşınan sepet örme, çorap örme, dırmaç ve küçük yolluk kilimleri dokuma gibi el sanatları azalarak devam etmektedir.
Son birkaç yıldır köylüler,işçi olarak tekstil ve organize sanayideki fabrikalarda çalışmaya başladılar.
Köyün yetişmiş kişilerinden bazıları: Kadir Akbulut-hakim, Adem Parlak-orman işletme şefi, Hamza Parlak-Öğretmen( İlköğretim okulu müdürü), Abdurrahman Parlak-Halk egitim müdürü, Raif Arslan-Türkçe öğretmeni.
(Not:Sitemize bildirdiğiniz takdirde yetişmiş kişileri bu listeye ekleyebiliriz.)
4. BEKİROĞLU KÖYÜ (Eski adı: Güney köyü, Bekiru mahallesi):
Hane sayısı: 102
Nüfusu : 2007 yılı nüfus sayımına göre 156 erkek, 155 kadın, toplam 311 kişi yaşamaktadır.
2000 yılı nüfus sayımı sonucu: toplam 279 idi.
Rakım:500 m.
Değirmentepe köyüne bağlı olup, Bekiroğlu mahallesi adını taşıyorken, buradan ayrılarak Güney köyü adı ile yeni bir köy oluşturmuşlar. 1998 yılında köyün ismini Bekiroğlu köyü olarak yeniden düzeltmişler. İlçe merkezine 9 km. uzaklıktadır.
Bekiroğulları, Hacıoğulları, Çepniler, Kumaoğulları sülâleleri 1. Dünya Savaşından sonra Trabzondan göç ederek gelip köye ilk yerleşenler olmuşlar. İlköğretim çağındaki öğrenciler,1995 yılından itibaren Gölyaka merkezde taşımalı sistemle öğrenim görüyorlar. İki camisi var.
Güneyinde Değirmentepe köyü, batısında Muhabdede, Doğusunda Zekeriya köyleri bulunur. Kuzeyi ise fındıklıklar ve geniş orman alanlarıyla Gümüşova ilçe sınırına dayanır.
Kum ve Merkez adlı mahalleleri olan köyde halkın geçimi fındık üretimi ve hayvancılığa dayanır. Orman ürünlerinden de büyük ölçüde yararlanırlar. Geçmişte yapılan keten dokumacılığı unutulmaya yüz tutmuştur. Küçük çapta ticari olmayan halı, kilim dokumacılığına devam edilmektedir.
5.ÇAMLIBEL KÖYÜ:
Hane sayısı: 135
Nüfusu: 2007 nüfus sayımına göre köyde 199 erkek, 188 kadın olmak üzere toplam 388 kişi yaşamaktadır.
2000 yılı sayım sonucu toplam 504 kişiydi.
Rakım: 734 m.
Yunusefendi köyünün mahallesiydi. Karacaoğlan ve Cörci mahalleleri, 1992 yılında Yunusefendi köyünden ayrılıp Çamlıbel köyünü kurdular. Karacaoğlan(Karacoğ) mahallesi yakınındaki Çamlıtepe nedeniyle yeni kurulan bu köye Çamlıbel adı verildi.
İlçe merkezine 10 km mesafededir.
Köyün bulunduğu arazi sarp yamaçlardır. Dağınık bir yerleşim vardır. Köyün çevresinde Baltepe, Yemliğin Kırantepe, Sütçüboğazı tepeleri bulunuyor. Baltepe deresi ile Karamolla deresi köyün içinden akar. İki camisi var. İlköğretim çağındaki öğrenciler, taşımalı olarak Yunusefendi köyünde eğitim görüyorlar.
Güneyinde devlet ormanları, doğusunda Güzeldere köyü, kuzeyinde Hamamüstü köyü, batısında Yunusefendi köyleri var.
Köy halkının geçim kaynakları fındıkçılık ve hayvancılğa bağlıdır. Yaz gelince hayvanları olanlar Tekneler yaylasına göçerler. Küçük çaplı ve ticari amaçlı olmayan küçük el dokumaları az da olsa geleneksel olarak devam etmektedir. Köy, sürekli göç vermektedir.
6. ÇAYKÖY:
Hane sayısı: 70
Nüfusu: 2007 yazımına göre nüfusu: 98 erkek, 114 kadın, toplam 212 kişidir.
2000 yılındaki nüfus 238 idi.
Rakım:180 m.
Aksu köyü ile Hacısüleymanbey köyüne bağlı olan bazı mahallelerin yakın tarihte ayrılmasıyla Çayköy kurulmuştur. İlçe merkezine 7 km uzaklıktadır. Gölyaka ilçesinin batısında kalır.
1878 yılından sonra göç ederek gelen, Sohum göçmenlerinden Ayagba ve Abaşba gibi Abaza sülâleleri, bu köyün ilk yerleşikleridir. Bu sülâleler önce Hendek ilçesindeki Nüfren köyüne gelmişler,daha sonra da Albuz Bey'in mıntıkasına gelerek Çayköy'ün kurucusu olmuşlar. Birinci Cihan Harbinden sonra Trabzondan göçen birkaç aile de buraya yerleşmişler.
Köyün kuzeyinde Hacısüleymanbey köyü, güneyinde Saçmalıpınar köyü, doğusunda Aksu köyü ve batısında Değirmentepe köyleri ile komşudur.Köyün güneybatısında, oldukça geniş orman arazileri Kadifekale köyüne dek uzanır. Karamahmut tepesi ile Taştepe belirgin yükseklikleridir. Ortasından Aksu çayı akar. Bıçkıderesi ile Domuzdere, Aksu çay'ına dökülür.
Geçim kaynakları tarım ve hayvancılıktır. Fındık üretimi ile kavak yetiştiriciliği de yapılmaktadır. Yurtdışında çalışan köylü gurbetçiler, köy ekonomisine önemli katkılar yapmaktadır.
Yeni bir cami yapılmıştır. İlköğrenim öğrencileri taşımalı sistem dahilinde 1995 yılından beri ilçe merkezi Gölyaka'da öğrenim görüyorlar. Köylü, Sohum'dan getirdikleri âdet ve geleneklerine bağlılıklarını olabildiğince devam ettirmektedir.
7.DEĞİRMENTEPE KÖYÜ ( Eski adı:DEREMAHALLE):
Hane sayısı: 110
Nüfusu: 2007 yılı nüfus sayımına göre; 173 erkek, 182 kadın, toplam 355 nüfusa sahiptir.
2000 yılındaki sayımda nüfus 281 kişiydi.
Rakım: 283 m.
Gölyaka ilçesinin batısında, ovanın bitimine doğru, vadi içinde kurulmuş bir köydür. Köyün adı, Aksu çayının yanında bulunan su değirmeni nedeniyle Değirmentepe köyü olmuş. İlk yerleşenler Giresun ve Ordu ili göçmenleridir. Birinci Dünya Savaşı sonrasında yaşanan bu göçlerden sonra, Trabzon göçmenleri de gelmişler. Muhabdede ve Bekiroğlu mahalleleri, daha sonra buradan ayrılarak kendi köylerini oluşturmuşlar.
Batısında Kadifekale köyü, doğusunda Hacısüleymanbey köyü, kuzeyinde ise Muhabdede köyleri bulunur. Güneyindeki Saçmalıpınar köyü ile aralarındaki geniş alanda, ormanlar ve fındık bahçeleri var.
Halkın geçim kaynağı fındıkçılık ve hayvancılıktır. Kavak yetiştiriciliği yapılır. Son yıllarda alabalık üretimi yapılıyor. İlköğrenim öğrencileri taşımalı sisteme alınmıştır, 1997'den itibaren Gölyaka'da okumaktadır. Aksu Çayı köyün içinden akar. Derenin hemen kuzey kıyısında bir cami mevcut. Kuzey Anadolu fay hattı Değirmendere'nin içinden geçiyor. 1999 depremi, köyde büyük hasara yolaçmıştı.
ESEN KÖYÜ (Eski adı: Keçiağılı köyü):
Gölyaka belediyesine mahalle olarak bağlandığından, bu köyle ilgili bilgiler Gölyaka'nın mahalleleri bölümünde belirtilmiştir.
8.GÜZELDERE KÖYÜ (HIZARDERE):
Hane sayısı: 93
Nüfus: 2007 yılı sayımına göre köyün nüfusu; 203 erkek, 188 kadın olmak üzere toplam 391'dir.
2000 yılı sayımındaki nüfus 410 kişiydi.
Rakım: 690 m.
Hamamüstü köylülerinin yaylak olarak kullandıkları Hızardere mevkiine, Giresun'dan göç edenler tarafından 1950'li yıllarda yerleşilmeye başlanmıştır. Birkaç Trabzonlu göçmen aile de vardır. Hamamüstü köyünün mahallesi iken, 1990 yılında ayrılarak Güzeldere adıyla bir köy kurmuşlardır. Buralar olduğu gibi orman arazisiydi. Açma acılarak genişleyen köy, çok eğimli bir arazi yapısına sahiptir. İlçeye 12 km uzaklıktadır.
Son yıllarda keşfedilen Güzeldere Şelâlesi önemli mesire yeri olmuştur. Köyün güneyinde Yanık adlı orman alanı, doğusunda Çorak adlı ormanlar, kuzeyinde Hamamüstü köyü,batısında Balkaya tepeleri ve Çamlıbel köyü bulunmaktadır. Geçim kaynakları fındıkçılık ve orman işlerine dayalıdır. Bir camisi var. İlköğretimin birinci kademe öğrencileri köyde, ikinci kademedekiler ise taşımalı sistem dahilinde Hacıyakup köyünde öğrenim görmektedir. Kendi ihtiyaçları için kilim ve çul dokuması yapılır. Geçim kaynaklarının kısıtlı olması, ormanın gittikçe uzaklaşması nedeniyle 1980'li yıllardan sonra köyden göçler artmıştır. Son yıllarda, ilçede ve organize sanayi bölgelerinde açılmış olan fabrikalara servislerle köyden işçi ler gidip çalışıyorlar.
Yetişmiş kişiler: Emrullah Aycı-hakim, Adnan Aycı-savcı, Zihni Aycı-öğretmen, Ali Osman Şahin-kimya öğretmeni, Mahmut Şahin-öğretmen, Hatice Şahin-biyoloji öğretmeni, Şenol Şahin-kimya öğretmeni, Sami Şahin-tekstil mühendisi, Enver Şahin-sınıf öğretmeni.
Köydeki sülâleler: Şahinler, Merzifonluoğulları, Aycıoğulları, Akınlar...
Soyadları: Aycı, Şahin, Öztürk...
9.HACISÜLEYMANBEY KÖYÜ:
Hane: 141
Nüfus: 2007 yılı sonucu 132 erkek, 140 kadın, toplam 272'dir
2000 yılındaki sayıma göre nüfusu 414 idi.
Rakım: 172 m.
1878 yılından sonraki göçlerle Sohumdanyola çıkan Süleyman Bey, Duk Hasan ve Kâmil Bey önderliğinde yöreye ulaşan Güney Kafkasyalılar Abhaz, abaza), o dönemlerde yerleşim olmayan ve bugünkü adı Zekeriyaköyü, Yazlık ve Çayköy topraklarını içine alan arazilerde yerleşmişler. Buraların merkezi denebilecek arazide Hacısüleymanbey köyünü kurmuşlar. Daha sonraları Karadenizden gelen göçlerle nüfusu çoğalan mahalleler, Hacısüleymanbey köyünden ayrılarak kendi köylerini oluşturmuşlar.
Köyün kuzeyinde Zekeriya köyü ile Bekiroğlu köyü, Güneyinde Aksu köyü ile Çayköy, batısında Değirmentepe köyü, doğusunda ise Aksu köyü ile Gölyaka ilçesi vardır. İlçe merkezine beş km mesafededir. Düzce ovasının Efteni ovası bölümünde batıya doğru iki dağ arasında daralarak devam eden düzlük bir arazide kurulmuş olan Hacısüleymanbey köyü, adını kurucusundan almıştır. Köyün içinden Büt ve Aslanbey adnda iki küçük dere akar.
Köy halkının geçim kaynaklarıtarım ve hayvancılığa dayanır. Aksu çayının kıyılarındaki arazilerde kavak yetiştirilir. Küçük çaplı 3 tane kereste doğrama atölyesi ile birkaç tavuk besi çiftliği mevcuttur. Yapılaşmasında iki katlı cumbalı ve tek katlı kâgir yapılı eski tip evlerin yanında modern betonarme yapılaşmaya da gidildiği görülmektedir. Geniş yolları ve köyiçi meydanları var. 2 camisi, 2 okul binası, bir de sağlıkevi bulunuyor. 1995 yılından sonra ilköğretim öğrencileri Gölyaka merkez okullarına taşınıyor ve burada öğrenim görüyorlar.
10. HACIYAKUP KÖYÜ (Eski adı: SARALTİ-SARIALTI):
Hane: 543
Nüfus: 2007 yılı sonucu- erkek=761, kadın=825, toplam:1586'dır.
2000 yılı sonucu: 1229 nüfusa sahipti.
Rakım: 141 m.
Köyde ilk yerleşim 1870 yıllarında başlar. Maykop yakınlarından gelen Hacı Yakup ve Hacı Osman liderliğindeki Kuzey Kafkasyalılar köyün kurucuları olmuşlar. Kurucusundan dolayı köye Hacıyakup köyü adı verilmiş. Daha sonraları Batum göçmenleri, yakın geçmişte de Trabzon göçmenleri köye yerleşmişler.
Gölyaka ilçe merkezine 4 km. uzaklıktadır. Düzce ovasının güney bölümünde Efteni gölünün güneybatısındaki yamaçlara ve bir kısmı düz ovaya kurulmuştur. Doğusunda Hamam deresi, Efteni gölü ve Hamamüstü köyü vardır. Batıda Mezarlık deresi ve Gökçedere köyü, kuzeyinde Aksu çayı bulunur. Gölyaka ile arasında ise, ovanın tarım arazileri yer alır. Güneyinde Yunusefendi köyü ile komşudur. Dağınık olmayan geniş bir yerleşim alanına sahiptir. Saralti, Hamam, Taşlıdüz, Yukarı, Davul, Yenimahalle adını taşıyan mahalleleri vardır. Güney yamaçlarda fındık bahçeleri, kuzeyinde ise çok verimli ova tarım arazileri halkın geçimini sağlar. Çok geniş meraları, hayvancılık için elverişli koşullar sağlar. Abaza çimeni denilen alanda futbol sahaları ve amatör olarak mücadele eden iyi bir futbol kulüpleri var.
Geçim kaynağı olarak tarım ve hayvancılığın yanı sıra kavak yetiştiriciliği de yapılıyor. Köyde bir kereste fabrikası ve plastik fabrikası bulunuyor. İlköğretim okulu, iki camisi ve bir sağlık ocağı hizmet vermektedir.
Efteni kaplıcaları bu köydedir. Kaplıcalar, özel sektör tarafından yaptırılan turistik otel işletmecilerince işletiliyor.
Köyün yetişmiş kişilerinden bazıları:
Nurettin Çelebi(Orman mühendisi)
Haydar Mezarcı(Sağlık Bakanlığı daire başkan yardımcısı)
Öğretmenler: Osman Çelebi, Fehmi Çelebi, Metin Çelebi, Metin Özgen, Ali Çelebi, Mehmet Çelebi, Mithat Çelebioğlu, Fevzi Çelebi, Adem Kardüz,
Hasan Demircan(Düzce Sağlık Meslek Lisesi Müdürü),
İşadamı: Ahmet Çelebi, Hüseyin Çelelbi, Mehmet Çelebi,Remzi Çelebi, Yakup Demircan Düzce Profilo bayii),
Selahattin Mezarcı(Düzce Devlet Hastanesi müdür yrd.
Hasan Ural(Cumayeri İlçe Seçim Kurulu Başkanı)
Ahmet Akçay(Düzce Belediyesi çalışanı)...
11. HAMAMÜSTÜ KÖYÜ (Eski adı: Hacımehmetaliefendi köyü):
Nüfusu:2007 yılı sayımına göre 311 erkek, 303 kadın, toplam:614'tür. 207 hanedir.
2000 yılı sayım sonucu: 549 kişiydi.
Rakım: 510 m.
1877-1878 Osmanlı-Rus harbinden sonra yaşanan göçlerle kurulan bir köydür. Batum'dan göç eden bir grup göçmen, Mehmet efendi önderliğinde Giresun'a yerleşmiş. 1900 yılı başlarında, Hacı Mehmet Ali Efendi önderliğinde Giresun'dan ayrılarak Efteni yöresine gelmişler ve Hamamüstü köyünü kurmuşlar. Önceleri kurucusunun ismiyle anılan köy, daha sonraları köyün alt kısmında bulunan Ceneviz hamamına izafeten Hamamüstü köyü adını almış.
İlçe merkezine 8 km. uzaklıkta olan köye ilk yerleşenler Çeleba,Tzarba, Karca, İsmaila, Kantara, Gula, Kindza, Koita sülâleleridir. 1950 yılından sonra köye Giresun ve Trabzon göçmenleri de yerleşmeye başlamıştır. Efteni, Orta, Hamam ve Cevizlik, Hızardere mahalleleri ile çok geniş bir alanı kaplayan köyden, Hızardere mahallesi ayrılarak Güzeldere köyünü kurmuştur.
Güneyinde Güzeldere ve Çamlıbel köyleri, kuzeyde Efteni gölü, doğusunda Gölormanı köylü, Batıda ise Hacıyakup köyü ile çevrilidir. Efteni gölünün güney yamaçlarına kurulu olan köyde Hamam deresi ile Cevizlik deresi akar.
Geçim kaynakları tarım ve hayvancılığa bağlıdır. Arıcılık da yapılır. Bir kereste doğrama atölyesi bulunuyor. Çevreye göç veren bir köy durumundadır.
Köy yakınındaki Hamam bölümünde sıcak ve şifalı kaplıcalar mevcuttur. 3 camisi, bir sağlıkevi bulunan köyün ilköğretim çağındaki öğrencileri taşımalı sisteme dahil edilmişler ve Hacıyakup köyünde öğrenim görmektedirler.
Köyün Yetişmiş Kişilerinden Bazıları:
Öğretmenler: Zeki Sakal, Nuri Kılıç, Sabri Karabulut, Hamit Sakal, Neşe Sakal(Kaya), Elif Sakal, Ahmet Şahin, Mahmut Çelebi, Ali Gül, İbrahim Turan,
Recep Çelebioğlu-İşadamı
Hayrullah Şahin(Orman mühendisi--Düzce Belediyesi Park ve Bahçeler Müdürü)
12. İÇMELER KÖYÜ (Eski adı: Köprübaşıkürtler köyü):
Nüfus: 2007 sayımına göre 408 erkek, 379 kadın, toplam 787'dir. 309 haneden oluşur.
2000 yılı sayım sonucu nüfus 611 idi.
Rakım: 125 m.
Köy İlçeye 4 km uzaklıktadır. Günümüzdeki adını, köy yakınında bulunan Sarı Su denilen kükürtlü su kaynağından almıştır. Köy sakinleri ŞEYHBEZENLİ AŞİRETİ mensubudur. 1740'lı yıllarda Kuzey Irak'ın Süleymaniye ve Kerkük şehirlerinden göç ederek Mardin'e gelmişler. Burada 10-15 yıl kaldıktan sonra Haymana'ya göç etmişler. Göçebe hayatı yaşayıp hayvancılıkla geçiniyorlarmış. Kışı Haymana'da, yaz aylarını ise Düzce ve Akyazı yaylalarında geçiriyorlarmış. 1790-1830 yılları arasında Düzce'de yerleşik olmaya başlamışlar. 1850 yılından sonra da göçebe hayatı bırakıp çiftçilikle geçinmeye başlamışlar. Şeybezenli aşireti mensubu Kürtlerin Düzce'de kurduğu köyler Paşakonağı, Ballıca, Tınaz, İçmeler, Bakçeköy ve Mamure köyleridir. İçmeler köyünün kurucuları Onbaşılar, Muhtarlar, Mollalar, Yörükler diye adlandırılan sülâlelerdir.
Kuzeyinde Kale tepesi ve Eşref tepeleri ve orman arazileri, doğusunda ise verimli Düzce ovası bulunur. Doğusundaki Büyük Melen ırmağı ile Düzce merkez ilçesinin topraklarından ayrılır. Kuzeydoğusunda Köprübaşıömerefendi köyü, güneyinde Keçiağılı (Esen mahalle), kuzeyinde Kemeryanı köyü, batısında Sarıdere köyü ve güneybatısında ise Yeniköy (Yazıpınar mahallesi) ile sınırdır.
Halkının geçim kaynakları tarım ve hayvancılıktır. Geniş meraları hayvan otlatılması için elverişlidir. Çok verimli ova arazilerinde iyi bir yönlendirme ile ve halkı bilinçlendirip örnek tarım çalışmaları yapılarak her türlü ürün yetiştirmek mümkündür. Bu konuda ilçe Tarım Müdürlüğüne çok görev düşmektedir. Son yıllarda Düzce ilinde açılan fabrika ve atölyelerde, işçilik yapanlar da çoğalmıştır. Köyde bir cami ile ilköğretim birinci kademeye ayrılmış ilköğretim okulu var. İlköğretim ikinci kadem öğrencileri taşımalı olarak ilçe merkezinde okumaktadır.
Düzce amatör kümede mücadele eden İçmelerspor Kulübü köyü centilmence temsil etmektedir.
13.KEMERYANI KÖYÜ (Eski adı: Muhacir Sarıdere köyü):
Nüfusu: 2007 yılı sayımına göre 284 erkek, 317 kadın, toplam 601'dir. 107 haneye sahiptir.
2000 yılı sayımındaki nüfus 479 idi.
Rakım: 154 m.
İlçeye uzaklığı 8 km'dir. Köy adını, geçmişte Büyük Melen ırmağı üzerine kurulmuş olan köprüden alır. Köyün yerleşikleri, 1940 yılından sonra Selanik'ten gelen göçmen Türkler ile Ordu ilinden gelen Türklerdir. Köy sınırları içinden, Eski Bağdat yolu denilen kervan yolu geçmekteymiş.
Köprübaşı köyü ile olan doğu sınırını Büyük Melen ırmağı ayırır. Batısında Sarıdere köyü, Güneyinde İçmeler köyü bulunur. Kuzeyi yine Melen ırmağı ile Gümüşova ilçesinden ayrılır. İlköğretim okulunun birinci kademesi açıktır, ikinci kademe öğrencileri taşımalı sisteme dahil edilmiştir. Bir camisi vardır.
Geçim kaynakları tarım ve hayvancılığa bağlıdır. Verimli ova arazilerinde mısır, şekerpancarı, tütün, buğday, fasülye ve çok çeşitli sebzeler yetiştirilir. Beş tane tavuk çiftliğinde besicilik yapılır.
Köy evleri iki katli betonarme yapılaşmaya yönelmiştir. Çevrenin Hıdrellez şenlikleri bu köyde yapılır.
KUYUDÜZÜ KÖYÜ:
30.01.2008 Tarihi itibariyle Gölyaka belediyesine mahalle olarak bağlanmıştır. Ayrıntılı bilgiler şimdi incelemekte olduğunuz web sitesinde mevcuttur. "http//kuyuduzu.net" web sitesinin adı bu köy nedeniyle verilmiştir.
14. MUHAPDEDE KÖYÜ:
Nüfusu: 2007 yılı sayımına göre 70 erkek, 68 kadın, toplam 138'dir. 87 haneden oluşan köy yamaç bir arazide bulunur.
2000 yılındaki nüfuf 151 idi.
Rakım: 680 m.
İlçeye olan uzaklığı 11 km'dir. Değirmentepe köyünün Döşeme adlı mahallesi iken, 1991 yılında ayrılarak Muhapdede köyünü kurmuşlardır. Buraya ilk yerleşenler, 1918 yılından sonra Ordu ilinden göç eden Kuruoğulları ve Akbulutlar sülâleleridir.
Kuzeyinde, Hendek ilçesine bağlı olan Yeşilyayla köyü, batısında yine Hendek'e bağlı Kırtepe ile Harmantepe köyleri,güneyinde Değirmentepe köyü, doğusunda ise Bekiroğlu köyü bulunur. Geniş orman arazileriyle sınırları vardır. Kubula deresi ile Tahtaköprü dereleri köyün içinden akar.
Halkın geçim kaynakları hayvancılık, fındıkçılık ve orman işçiliğine dayanır. So yıllarda yabani çilek üreticiliği de yaygınlaşmaktadır.
İlköğretim çağındaki öğrenciler, 1995 yılından itibaren taşımalı sistemle ilçe merkezinde öğrenim görmektedirler. İki camisi bulunan köy adını, köyde bulunan Muhapdede türbesinden almıştır.
15. SAÇMALIPINAR KÖYÜ (Eski adı: Saçmalı):
Nüfusu: 2007 yılı adrese dayalı sayıma göre 681 erkek, 616 kadın, toplam 1297'dir. 737 hane mevcut olan köy ilçe merkezine 12 km uzaklıktadır.
2000 yılındaki nüfusu 1260 kişiydi.
Rakım: 700 m.
Saçmalıpınar adını, köyde bulunan kaynayan pınardan almıştır. Çok dağınık bir yerleşim alanı vardır. Mahalleleri; Orta, Bıçkı, Kıran, Karamahmut, Güney, Kardüz, Şimşirtepe, Yeni, Balkaya ve Yanık adlarını taşımaktadır. Köye ilk yerleşim, 93 harbi denilen 1877-1878 yıllarında yapılan Osmanlı-Rus harbinden sonra yaşanan göçlerle, 1890 yıllarında Trabzon göçmenlerince olmuştur. Arapmehmetali, Çolak Yusuf, Çakırhasanlı, Verepli, Kurtoğulları, Çömezoğulları gibi sülâleler köyün ilk kurucularıdır. Daha sonraları Helimağalar, Albayraklar, Altındallar, Cebeciler, Civelekler, Çakırlar, Ekşioğulları, Gıdıkoğulları, Sarıkoyunlar, Siviloğulları, Teknecioğulları, Yıldızlar, Yirmibeşler gibi sülâleler de gelerek geniş bir yerleşim bölümü olan Saçmalıpınar köyünü kurmuşlar.
Kuzeyinde Aksu köyü ile Çayköy, güneyinde Kardüz yaylası, doğusunda Bakacak köyü, batısında ise Hendek ilçesine bağlı olan Kadifekale köyleri bulunur. Aksu deresi ve Değirmendere akarsuları köy içinden akmaktadır. Su kaynakları bol olan köyde, bazı su kaynakları ilerisi düşünülmeden başka ilçeye, ilçe sınırlarında bulunan kişilere kaptırılmış, köylü önemli bir gelir kaynağından yoksun bırakılmış.
Halkın geçimi fındıkçılık ve orman işlerine, hayvancılığa dayanır. Son yıllarda yabani çilekçilik yapılmaya başlanmıştır. Tarım arazilerinin elverişli olmayışı ve geçim sıkıntısı nedeniyle sürekli göç veren bir köy konumundadır. Gölyaka ilçesinin nüfusu ve yüzölçümü en büyük köyü Saçmalıpınar'dır. 4 camisi, bir sağlıkevi, bir ilköğretim okulu mevcuttur. Eskiden yaygın olarak yapılan sepetçilik, küçük el dokumacılığı ağaç işçiliği sandık ve beşikçilik gibi el sanatları günümüzde gittikçe yokolmaya başlamıştır. Bu meziyetlerde belli bir altyapı kültürüne sahip olan köyde bu elsanatları canlandırılıp turistik amaçlı üretime geçilebilir.
İlkbaharla birlikte bazı aileler yaylaya çıkarlar. Heryıl Kardüz yaylası şenlikleri yapılır. Buralarda kış turizmi yapılabilmesi için incelemeler ve değerlendirmeler yapılmaktadır.
Düzce amatör furbol liginde mücadele eden Saçmalıspor Kulübü uzun yıllardır köyünü tanıtmaktadır.
16. SARIDERE KÖYÜ (Eski adı: Çerkez Sarıdere köyü):
Nüfusu: 207 yılı adrese dayalı sayıma göre 250 erkek, 252 kadın, toplam 502'dir. 150 hane mevcuttur.
2000 yılındaki nüfusu 429 idi.
Rakım: 140 m.
İlçeye olan uzaklığı 9 km'dir. Gölyaka'nın kuzey kesiminde yer alır.
Köyün kurucuları, Maltşık yakınlarından 1864 yıllarında göç edip gelen Arslanbey önderliğindeki Kuzey Kafkas Çerkezleridir. Buraya 1950 yılında balkanlardan gelen göçmen Türkler yerleştirilmiş. 1955 yıllarından sonra da Ordu ilinden gelenler yerleşmişler. Günümüzde az sayıda Çerkez köyde oturmaktadır.
Köy sınırları Büyük Melen ırmağının güneyinden başlar ve Gümüşova ilçesine bağlı Elmacık köyüne kadar uzanır. Kuzeyinde Büyük Melen ırmağı, Düzce ovasının tarım arazileri ile sınır oluşturur. Güneyinde içmeler köyü, doğusunda Kemeryanı köyü, batısında ise Elmacık köyleri ile komşudur. Güneyinde devlet ormanları, fındık bahçeleri ve Kuyudüzü bulunur.
Düzce ovasının hemen bitimine ve bitimindeki yamaçlara krulmuş olan bu şirin köyün Holoğlu, Ayılıdere, Şeytandere gibi yerlerde küçük dereleri mevcuttur. Kocatepe, Kayınlık, Aratepe adını taşıyan yükseltiler ayrı bir güzellik katmaktadır. Bir ilköğretim okulu, iki camisi vardır.
Halkının geçim kaynağı tarım ve hayvancılığa dayalıdır. Verimli arazilerinde fındık, buğday, mısır, şekerpancarı, çeşitli meyve ve sebze üretimi yapılıyor. Fenni tavuk kümesleri ve büyükbaş hayvan besiciliği de yapılmaktadır.
17. TAŞLIK KÖYÜ:
Nüfusu: 2007 yılı sayımına göre 136 erkek, 149 kadın, toplam 330'dur. 109 haneden oluşur.
2000 yılındaki nüfusu 166 idi.
Rakım: 205 m.
Aksu köyünün bir mahallesi iken 1991 yılında ayrılarak Taşlık köyünü kurmuşlardır. İlçe merkezine 3 km uzaklıktadır. Gölyaka'nın ve Düzce ovasının güneyinde ovanın bitiminde ve Kardüz dağının yamacına kurulmuştur.
Köye ilk yerleşenler, 1920'li yıllarda Abdullah onbaşı, Karaömer, Hüner, Öküzcüoğlu, Şİntirler, Kahvecioğlu gibi Ordu ilinden göçenlerdir.
Taşlık köyünün kuzeyinde Aksu çayı ile sınırı ayrılmış olan Gölyaka'ya bağlı Açma mahallesi, güneyinde Bakacak köyü, doğusunda Açma mahalle, doğusunda ise Aksu köyleri bulunur. Taşlık deresi köy içinden akarak Aksu çayına dökülür. Sakarkaş ve Ihlamurlu tepeleri belli başlı yükseltileridir. Köy halkının geçim kaynakları tarım ve hayvancılığa dayanır. Kavak yetiştiriciliği de önemli gelir kaynağıdır. 2 camisi bulunan köyün ilköğretim öğrencileri, taşımalı olarak Gölyaka merkezde öğrenim görüyorlar.
Köyün yetişmiş kişileri: İsmail Keleş-Nüfus müdürü,( Köyünüzle ilgili bilgi, fotoğraf, yetişmiş kişilern adlarını sitemize gönderiniz ekleyelim.)
YAZIPINAR KÖYÜ (Eski adı: Hatuköy, Hata mahalle, YENİKÖY):
Gölyaka belediyesine mahalle olarak bağlanmıştır. Ayrıntılı bilgi Gölyaka'nın mahalleleri bölümünde verilmiştir.
18. YAZLIK KÖYÜ (Eski adı: Kurak mahalle):
2007 yılı adrese dayalı sayıma göre köyün nüfusu; 178 erkek, 152 kadın olmak üzere toplam 330 kişidir. 145 hanesi olan köy, ilçe merkezine 4 km mesafededir.
2000 yılındaki nüfusu 157 idi.
Rakım: 140 m.
Gölyaka belediyesine mahalle olarak bağlanmak için çalışmaları sürmektedir.
Zekeriyaköy'ün Kurak adlı bir mahallesi iken, buradan ayrılarak Yazlık adıyla müstakil köylerini oluşturmuşlar. 1878 yılında yaşanan göçlerle Sohum'dan gelen Katip hafız Murat, Şerif bey ve Hacı Bayram bey köyün temelini atan kişilerdir. Daha sonraki dönemlerde Doğu Karadeniz ve Trabzon göçmenleri de yerleşmişler.
Köyün kuzeyinde, aralarındaki arazilerde fındık bahçeleri, mera ve ormanların uzandığı Gümüşova ilçesine bağlı Ardıçdibi köyü ile Yıldıztepe (Guşguş) köyleri vardır. Güneybatısında Gölyaka ilçe merkezi, kuzeydoğusunda Gölyaka'nın Yazıpınar ve Hata mahallesi ile Kuyudüzü mahalleleri vardır. Batısında ise Zekeriya köyü ile Yeşilova köyleri ile komşudur. Gölyaka ovasının kuzeye doğru olan uzantısının nihayeti ile hafif yamaçlara doğru bir yerleşim alanına kurulmuş olan köy Keltepe, Yıldıztepe, Kocatepe yükseltileri ile çevrilidir.
Halkının geçim kaynakları fındık üretimi ve kavak yetiştiriciliği önemli yer tutar. Ovada bulunan arazilerinde tarım yapılır. Hayvancılık da yapılmaktadır.
2 camisi ve camilerin locmanları vardır. İlköğretim öğrencileri taşımalı sisteme dahil edilerek Gölyaka merkezde öğrenim görüyorlar.
19. YEŞİLOVA KÖYÜ (Eski adı: Alt-Harziye):
Nüfusu: 2007 yılı sayımına göre 131 erkek, 144 kadın, toplam 330 kişidir. 84 hanesi olan köy, ilçe merkezi Gölyaka'ya 4 km uzaklıktadır.
2000 yılındaki nüfusu 216 kişiydi.
Rakım: 170 m.
1878 yılından sonra Sohum'dan göç eden Kuzey Kafkasyalıların(Abaza) kurucusu olduğu bu köye sonraki yıllarda Trabzon göçmenleri de yerleşmişler.
Zekeriya köyünün Alt-Harziye adlı mahallesi iken, 1998 yılında ayrılmış ve müstakil olarak Yeşilova adlı köyü oluşturmuşlardır.
Kuzeyinde Zekeriya köyü ile Kurak köyü, güneyinde ve batısında Hacısüleymanbey köyü, doğusunda Gölyaka ilçe merkezi bulunur. Halkın geçimi tarım ve hayvancılığa bağlıdır. Fındık üretimi önemli gelir kaynaklarıdır. Çok göç vermiş bir köy konumundadır. Bir camisi bulunan köyün ilköğretim çağındaki öğrenciler taşımalı olarak ilçe merkezinde öğrenim görmektedir.
Geniş bahçeler içine yapılmış iki katlı betonarme evleriyle dikkat çekici güzellikte bir köydür.
20.YUNUSEFENDİ KÖYÜ:
Köyün nüfusu, 2007 yılı adrese dayalı sayıma göre 329 erkek, 349 kadın olmak üzere toplam 678 kişidir. 279 hanesi bulunan köy, ilçe merkezine 9 km uzaklıktadır.
2000 yılındaki nüfusu 791 kişiydi.
Rakım: 615 m.
Köyün kuruluşu 1890 yıllarına dayanır. Trabzon'dan göç eden ve buraya ilk gelen kişilerden olan Yunus Efendi'nin adı bu köye verilmiştir. İlk yerleşenler; Cinoğları, Mekdoğları, Gazeloğulları, Haydarlı, Malgoçlu sülâleleridir.Ayrıca horozoğulları (horuzular) sülalesi de kalabalık bir topluluk olarak bu köyde yaşamaktadır.
Mahalleleri Haydarlı, Şişmanlar, Bacak, Çavuşlu, Kıran, Alt, Cinoğ, Malkoçlu adlarını taşımaktadır. Çamlıbel mahallesi buradan ayrılarak kendi köylerini oluşturdular. Gölyaka ilçesinin güneyindeki yamaçlarda engebeli bir arazide kurulmuş olan köy, dağınık bir yerleşime sahiptir. Kuzeyinde Hacıyakup köyü, güneyinde geniş orman arazileri ve Unluk adlı yaylak, doğusunda Çamlıbel köyü, batısında Bakacak köyleri bulunur. Su kaynakları ve pınarları köyün ihtiyacını karşılamaktadır. Köy yerleşim alanı içinde Cinoğ ve Hanifekarı adlı korular vardır. Batısında Keltepe ve Gıvısa tepeleri bulunan Yunusefendi köyünün bir kısım halkı, bahar gelince hayvanlarını alarak Unluk ve Kızık yaylalarına çıkarlar.
Halkın geçim kaynakları hayvancılık ve fındık üretimine bağlıdır. Ev bahçelerinde ihtiyaçları için sebze ve meyve yetiştirirler. Orman işlerinden sağlanan gelir azalmıştır. Hakının önemli bir bölümü, geçim şartları nedeniyle çevre köylere, yakın il ve ilçelere göç eder durumdadır. Köyde 3 cami, bir cemevi bir sağlıkevi, bir de taşıma merkezli ilköğretim okulu mevcuttur.
Küçük el sanatlarından geleneksel çorap örme, camada denilen heybe dokuma, dırmaç ve kilim dokumacılığı, yaşlılarla birlikte gittikçe azalmaktadır.
21. ZEKERİYA KÖYÜ:
Nüfusu: 2007 yılı adrese dayalı nüfus sayımına göre 219 erkek, 207 kadın, toplam 426'dır. 167 hane mevcuttur.
2000 yılındaki nüfusu 505 kişiydi.
Rakım: 420 m.
İlçe merkezine 8 km uzaklıktadır.
1878 yılı sonrasında Sohumdan göç eden Güney Kafkasyalı göçmenlerin kurucusu olduğu Zekeriya köyünün toprakları, Hacı Süleymanbey köyüne aitken, 1916 yılında Trabzon Rus işgalinde kalınca buradan ve Rize'den göç edenlerin yerleştiği bir alan haline gelmiş, bir mahalle oluşmuş. Daha sonra ayrılarak müstakil bir köy haline gelmiş. Birkaç hane Giresun göçmeni de vardır. Köye ilk göç eden Doğu Karedeniz göçmenleri Akkaya ve Altıparmaklar sülâleleridir.
Köy, kuzeyindeki fındık bahçeleri ve ormanlık alanlarla Ardıçdibi köyünden ayrılır. Güneyinde Hacı Süleymanbey köyü, doğusunda Yeşilova köyü, batısında ise Bekiroğlu köyleri ile komşudur. Kuzeydoğusunda Gölyaka'nın Kuyudüzü mahallesi vardır. Merkez mahalle, salihler mahallesi, Yomralı mah. , Subaşı, Abdiler, Hacılar, Hıdırlar diye adı olan mahalleleri vardır. Alt mahallede yaşayanlar çoğunlukla Sohum göçmeni olan Abazalar, 1988 yılında Zekeriya köyünden ayrıldılar ve Yeşilova adını verdikleri müstakil bir köy oluşturdular.
Laz açması ve Yanık tepelerinin bulunduğu Zekeriya köyünün içinden Körusta deresi akar. Subaşı mahallesinden çıkan pınar suyu köyün içme suyu ihtiyacını karşılamakta kullanılır.
Köylü, fındıkçılıkla ve hayvancılıkla geçimini sağlar. Halkın önemli bir bölümü gurbetçidir. Yurt dışında çalışan işçiler vardır. İlçe merkezine taşınıp yerleşmeler halen devam ediyor. Son yıllarda, Gölyaka'da açılan konfeksiyon atölyelerine, köye gelen servislerle köyden işçi taşınmaktadır. Bir camisi ve bir sağlıkevi mevcuttur. İlköğretim öğrencileri, taşımalı sistem dahilinde İlçe merkezinde öğrenim görmektedir.
Köyün yetişmiş kişileri: Kenan Akkaya-kimya mühendisi, Saadet Erkul-eczacı, Şefik Seçkin-beyin cerrahı, Murat Gedikli-polis, İbrahim Zeren-öğretmen, Büşra (Kezban) Kedikli-İstanbul'da büyük bir hastanede Başhemşire, Cavit Akkaya-Gölyaka Fiskobirlik yönetim kurulu başkanı.
Köydeki yaygın soyadları: Zeren, Altıparmak, Akkaya, Kandemir, Arı, Kotan, Sağlam, Aydoğdu, Coşkun, Çelik, Kedikli...
1989 yılında kurulan Zekeriya Köyü Spor Kulübü, Düzce ili amatör futbol liginde başarılı müsabakalarına devam ediyor.
Araştıran ve yazan: Cemil Şener
Araştıran ve yazan: Cemil Şener